Wakacje

Miasto będące stolicą Wielkiej Brytanii i Anglii położone w jej południowo-wschodniej części.

Położony nad Tamizą, jest trzecim największym miastem Europy po Moskwie i Stambule; jest także największym miastem Unii Europejskiej i jednym z większych miast świata zarówno w skali samego miasta, jak i aglomeracji. Liczba mieszkańców Londynu (w granicach tzw. Wielkiego Londynu) wynosi ok. 8,4 mln (2013 r.) na obszarze 1572 km²; cała zaś aglomeracja londyńska, łącznie ze wszystkimi przyległymi miejscowościami liczy ok. 13 mln mieszkańców(obszar tzw. metropolia). Około 20% mieszkańców pochodzi z Azji, Afryki i Karaibów.

Współczesny Londyn jest największym centrum finansowym świata (od 2006 przed Nowym Jorkiem). Tutaj dokonuje się 30% światowego obrotu walutami i 40% światowego obrotu euroobligacjami. W Londynie usytuowanych jest kilkaset banków, największa giełda w Europie (trzecia na świecie), liczne towarzystwa ubezpieczeniowe i inwestycyjne. Londyn jest także ogromnym ośrodkiem medialnymi.Jest to także jedno z najbardziej zanieczyszczonych miast Unii Europejskiej.Miasto przyciąga rocznie ok. 30 mln turystów.

London Eye

London Eye (Oko Londynu) usytuowane jest naprzeciwko Parlamentu, pomiędzy mostami Waterloo, a Westminster. London Eye jest jednym z wielu londyńskich przedsięwzięć mających na celu uczczenie początku nowego milenium.

Pomysł na zbudowanie największego na świecie koła widokowego powstał w roku 1994, a autorami projektu są: David Marks i Julia Barfield. W realizacji projektu na miarę XXI wieku brały udział m. in. linie lotnicze British Airways oraz grupa rozrywkowa Tussauds Group. Całe przedsięwzięcie pochłonęło 34 miliony funtów!

Wcześniej tytułem najwyższego na świecie koła widokowego szczycił się Technocosmos z Japonii, jednak tytuł ten odebrała mu czwarta co do wielkości budowla Londynu. Wielka konstrukcja przypominająca koło rowerowe (200 razy większa od zwykłego koła rowerowego) daje możliwość oglądania panoramy Londynu o promieniu 48 km.

Na olbrzymim London Eye umieszczone są 32 kapsuły, z których każda może pomieścić 25 osób. Jednocześnie nad ziemią może znajdować się 800 osób! Prędkość z jaką poruszają się turyści wynosi 0,8 km/h, a pełny czas trwania podróży wynosi około 30 minut.

Aby lepiej wyobrazić sobie London Eye należy zapoznać się z liczbami. Średnica konstrukcji, na której umieszczone są kapsuły wynosi 135 m. Do budowy koła zużyto 1700 ton stali (dla porównania, 1700 ton = 250 londyńskich, dwupoziomowych autobusów lub 280 dorosłych słoni afrykańskich). Oś, która trzyma całą konstrukcję koła oraz piasta, która nim kręci, zostały specjalnie zaprojektowane na wzór dotychczas największego koła widokowego na świecie. Oś ma długość 23 metrów i łącznie z piastą waży 330 ton - czyli ponad 20 razy więcej niż Big Ben.

Big Ben

Big Ben jest to nazwa ważącego 14 ton dzwonu umieszczonego na szczycie 106 metrowej wieży. Uważany jest on za symbol Wielkiej Brytanii. Dzwon ten zawisa na jednej z dwóch wież londyńskiego parlamentu.

Budowę jej podjęto zaraz po tym jak część The Houses of Parliament uległa spaleniu. Zaprojektowany został przez dwóch architektów. Pierwszym z nich był Charles Barry, natomiast drugim - Augustin Pugin. Wykonany jest on w stylu neo-gotyckim z kamienia ciosanego. Obecnie wielu ludzi twierdzi, iż Big Ben to nazwa słynnego na całym świecie londyńskiego zegara. Nazwa Big Ben wywodzi się od imienia sir Benjamina Halla, głównego komisarza robót w 1858 roku, gdy dzwon ten zawieszano. Odlany w Whitechapel był już drugim olbrzymim dzwonem, ponieważ na pierwszym pojawiła się rysa podczas próby uruchomienia (obecny dzwon również ma nieznaczne pęknięcie).

Zegar ten jest największym zegarem w Wielkiej Brytanii. Wyposażony jest w cztery tarcze o średnicy 7,5 m każda oraz we wskazówki o długości 4,25 m. Czyż to nie imponujące rozmiary jak na rok 1858?

Podaje on niemalże dokładny czas i co godzinę wybija. Odgłos zegara możemy usłyszeć codziennie w radio BBC.

Budynek Parlamentu liczy sobie 1100 pokoi, 100 klatek schodowych, 19 barów i restauracji oraz 5 km korytarzy.

Tower bridge

Tower Bridge miał być drugą przeprawą przez Tamizę, zaraz po Moście Londyńskim (London Bridge). Jego budowa rozpoczęła się w 1884 i trwała 8lat. Ogromna konstrukcja zaprojektowana przez Sir Horace Jones miała stylem przypominać sąsiadującą Tower of London, a zarazem rozładować natężenie ruchu ulicznego w rozwijającym się Londynie. Most oficjalnie został otwarty 30 czerwca 1984 roku przez Księcia Walii (przyszłego Króla Edwarda VII) oraz jego żonę Księżną Walii.

Tower Bridge jest mostem zwodzonym, umożliwiającym przepływanie statków oceanicznych do około 40,5 m wysokości powyżej poziomu wody. Przez pierwsze lata był otwierany nawet 6000 razy rocznie, teraz jedynie 1000 razy na rok. O tym kiedy dokładnie most będzie podnoszony możemy dowiedzieć się z oficjalnej strony mostu w którym również znajduje się muzeum jego historii.

Opactwo Westminsterskie

Opactwo Westminsterskie, a właściwie Kościół Kolegiacki św. Piotra w Westminsterze (ang. The Collegiate Church of St. Peter at Westminster), usytuowane jest w dzielnicy City of Westminster, naprzeciwko Pałacu Westminsterskiego. Początki opactwa sięgają jeszcze IX w., jednak jego rozbudowa jest ściśle związana z osobą Edwarda Wyznawcy, króla Anglii w latach 1042- 1066. Monarcha zlecił przebudowę opactwa w zamian za zwolnienie go przez papieża ze złożonych wcześniej ślubów udania się z pielgrzymką do Rzymu. Prace budowlane trwały blisko 25 lat, a nowe opactwo zostało konsekrowane w 28 grudnia 1065 r., zaledwie tydzień przed śmiercią króla. Po najeździe Normanów na Anglię w 1066 r. w Opactwie Westminsterskim jako pierwszy koronował się Wilhelm I Zdobywca. Od tego czasu opactwo stało się stałym miejsce koronacji angielskich monarchów, a ostatnie uroczystości koronacyjne odbyły się tu 2 czerwca 1953 r., w związku z wstąpieniem na tron Elżbiety II.

Główna bryła Opactwa Westminsterskiego niewiele się zmieniła od czasów średniowiecza. Kościół wybudowany został na planie krzyża łacińskiego, w XIII w. król Henryk III przebudował świątynię w stylu gotyku francuskiego, natomiast w XVI w. Henryk VII dokonał jej rekonstrukcji w stylu gotyku angielskiego. Henryk VII wzniósł także przy opactwie słynną Kaplicę Mariacką (ang. Lady Chapel) – do dziś uznawaną za arcydzieło średniowiecznej sztuki sakralnej w Anglii. Od tego czasu poważniejsze zmiany w bryle budowli nastąpiły tylko raz, a mianowicie w poł. XVIII w., gdy od strony zachodniej do bryły kościoła dobudowane zostały dwie wieże w stylu neogotyckim.

Opactwo Westminsterskie stało się nie tylko głównym miejscem koronacji władców Anglii, ale z czasem także i panteonem narodowym. Na terenie opactwa spoczywają wielcy uczeni – sir Isaac Newton, Karol Darwin, Ernest Rutherford, muzycy – Georg Friedrich Handel, Henry Purcell czy też pisarze – Karol Dickens i Rudyard Kipling. Tutaj swoje tablice pamiątkowe mają także m.in. William Szekspir, George Gordon Byron, William Blake i Thomas Hardy.

Pałac Buckingham

Wybudowany został w 1705 r. jako rezydencja księcia Buckingham. Przejął go w 1761 r. brytyjski król Jerzy III i przeznaczył na rezydencję królowej Charlotty. Oficjalnie w 1837 r. stał się on siedzibą brytyjskich monarchów – z chwilą akcesji królowej Wiktorii. Pałac został zbombardowany przez Niemców w czasie II wojny światowej – zniszczona została m.in. kaplica królowej. Do dziś pałac Buckingham jest największym na świecie pałacem królewskim.

Swoją symbolikę mają flagi, powiewające nad pałacem Buckingham. Do 1997 roku jedyną flagą, która powiewała nad pałacem, była flaga królewska (tzw. Royal Standard), która wywieszana była, gdy monarchini znajdowała się w obrębie pałacu. Tradycja ta została zmieniona w dniu tragicznej śmierci księżnej Walii, Diany, kiedy to królowa przebywała poza pałacem Buckingham, w związku z czym, nad pałacem nie powiewała żadna flaga. Odpowiadając na oburzenie społeczeństwa, królowa nakazała zmianę protokołu i wywieszanie innej, brytyjskiej flagi (tzw. Union Jack) do połowy masztu, na znak żałoby. Od tej pory znaczenie flag nad pałacem Buckingham jest następujące:

• flaga królewska (Royal Standard) oznacza obecność królowej w pałacu,
• flaga brytyjska (Union Jack) oznacza brak królowej w pałacu,
• flaga brytyjska (Union Jack) wywieszona do połowy masztu oznacza żałobę po śmierci ważnej osobistości lub innych smutnych wydarzeniach (tak było np. po zamachach bombowych w Londynie w 2005 r. i po niedawnej śmierci Margaret Thatcher)

Hyde Park

Należy do grona królewskich parków i jest jednym z największych terenów zielonych w Londynie. W północno – wschodniej części Hyde Parku znajduje się tzw. Speaker’s Corner (Kącik Mówców) – miejsce, w którym prowadzi się przeróżne, niczym nieskrępowane debaty publiczne.

Hyde Park to największy z czterech, połączonych łańcuchowo parków królewskich, usytuowanych w samym centrum Londynu. Od zachodu otaczają go Kensington Gardens, od południowego wschodu Hyde Park łączy się natomiast z Green Park, który dalej przechodzi z kolei w St James’s Park. W ciągu dnia trudno jest odróżnić Hyde Park od Kensigton Gardens, ponieważ oba te tereny ściśle do siebie przylegają. Hyde Park rozciąga się na obszarze 142 ha, a pośrodku niego usytuowane jest jezioro The Serpentine, natomiast Kensington Gardens zajmują powierzchnię 111 ha, a ich centralny punkt zajmuje zbiornik wodny o nazwie The Round Bound.

Hyde Park został założony w 1536 r. przez króla Henryka VIII, na terenach należących wcześniej do Opactwa Westminsterskiego. Park zyskał jednak na popularności dopiero w XIX w., gdy wytyczone zostały w nim eleganckie alejki, a wokół nich ustawiono ławki i inne obiekty architektury parkowej. W poł. lat 50-tych XIX w. w północno – wschodniej części parku stanął Marble Arch (Marmurowy Łuk) – pierwotnie zaprojektowany jako brama dla Pałacu Buckingham, która jednak ze względu na wąskie przejście (zbyt wąskie, żeby zmieściła się w nim królewska kareta) musiała zostać sprzed pałacu usunięta. W 1851 r. w Hyde Parku zorganizowana została Wielka Wystawa Światowa. W tym celu wybudowano specjalny pawilon wystawowy – Crystal Palace (Kryształowy Pałac), który jednak po zakończeniu wystawy został z parku usunięty.

Polecane noclegi w Londynie!