Wakacje

Aglomeracja licząca około 12 mln mieszkańców należy do największych na świecie. Na niewielkim kawałku ziemi (1800 km2, co stanowi zaledwie 0,3% powierzchni kraju) koncentruje się aż 20% populacji oraz ponad 1 przemysłu. Sam Paryż liczy ok. 2,5 mln mieszkańców i zajmuje powierzchnię 105 km2. Paryż ma układ koncentryczny, a jego jądrem jest najstarsza część miasta: Stare Miasto. Dzieli się na 20 okręgów. V, VI, VII, XIII, XIV i XV znajdują się na lewym brzegu rzeki. Pozostałe zajmują brzeg prawy. Prestiż Paryżanina często zależy właśnie od dzielnicy, w której mieszka. Najbardziej eleganckie są VIII, XVI oraz XVII. Klasa robotnicza zamieszkuje raczej obszerne przedmieścia otaczające Paryż.

Wieża Eiffla

Wieża Eiffla to chyba najbardziej znana wizytówka Paryża. Dla niektórych to nawet symbol całej Europy. Jest najwyższą budowlą w Paryżu i piątą co do wysokości we Francji. „Żelazna dama”, bo tak o Wieży Eiffla opowiadają sami paryżanie, stoi w zachodniej części centrum miasta, nad Sekwaną, na północno-zachodnim krańcu Pola Marsowego.
Wieża Eiffla to pomnik triumfu konstrukcji żeliwnych! Trudno ją nazwać budynkiem, ponieważ nie spełnia żadnej konkretnej funkcji (jest ozdobą Paryża, a obecnie także punktem pomiarów meteorologicznych). Tak czy inaczej jest wspaniałym manifestem inżynierii XIX wieku, dowodem możliwości zastosowania nowych technologii.
Żadna konstrukcja na świecie nie pokazuje tak trafnie pierwszeństwa zachodniej Europy w wyścigu technologicznym ostatnich 25 lat XIX wieku jak Wieża Eiffla. Zbudowana została jako główny obiekt paryskiej Wystawy Światowej 1880 roku, zorganizowanej z okazji setnej rocznicy rewolucji francuskiej. Pomimo tego, że wieża była dziełem Gustave'a Eiffela, wiele szczegółów opracował S. Sauvestre. To on był odpowiedzialny za zwieńczenie i masywne łuki łączące podstawę z pierwszą kondygnacją.
Wieży nadano taką formę głównie dlatego, by nie stawiała za dużego oporu podmuchom wiatru. Pomimo krytyki tej 'gigantycznej latarni ulicznej' (tak nazywali ją ówcześni krytycy i esteci) wieża od początku cieszyła się popularnością. Nie tylko świadczyła o umiejętnościach konstrukcyjnych Eiffela (jej ponad 18 tys. elementów wykonano w jego przedmiejskich warsztatach i złożono na miejscu), ale momentalnie stała się rozpoznawalnym symbolem nowoczesnego Paryża.

Wzgórze Montmartre

Montmartre leży na wapiennym wzgórzu o wysokości 130 m. Według legendy nazwa pochodzi od słów Mons Martyrum upamiętniających wydarzenie z  272 r. n.e.: to tutaj miał być ścięty pierwszy biskup Paryża, św. Dionizy.

Na wzgórzu wznosi się Sacré-Cœur – Bazylika Świętego Serca. Kiedy w 1870 r. wojska pruskie oblegały miasto, paryżanie ślubowali, że jeżeli uda się Francji wyzwolić od okupanta, zbudują bazylikę pod wezwaniem Serca Jezusowego. Tak więc w 1873 roku rozpoczęto budowę. Zgromadzenie Narodowe ogłosiło konkurs na projekt bazyliki. Zwyciężył architekt Paul Abadie. Datki zbierano we wszystkich parafiach francuskich. Konsekracja odbyła się dopiero w 1919 r.Bazylika zbudowana jest w mieszanym stylu romańsko-bizantyjskim. Ma jedną wielką kopułę i cztery mniejsze. Z tyłu znajduje się dzwonnica o wysokości 84 m, a na niej jeden z największych dzwonów na świecie, ważący 19 ton. Dzwon nazwano Savoyarde, na cześć jego fundatorów hrabiów Sabaudii. Na kopułę bazyliki prowadzą 234 schody i wejście jest płatne. Z góry jest bardzo ładny widok na całe miasto.Pod fasadę kościoła poprzedzoną arkadowym portykiem prowadzą z dołu szerokie schody. Dla leniwych kursuje naziemna kolejka wagonikowa. Już z daleka widać dwa konne posągi z postaciami króla Ludwika IX Świętego i Joanny d’Arc. Wnętrze kościoła jest bardzo bogate w dekoracje malarskie i mozaikowe. Stąd można zejść do krypty.Spod bazyliki należy przejść na Place du Tertre. Jest to dawny plac komunalny leżący w samym sercu Montmartre, który cały czas tętni życiem. Mieni się tysiącami kolorów… sklepiki, stragany, stanowiska malarzy, kawiarnie… Między bazyliką a Placem Tertre jest kościół Saint Pierre de Montmartre. Jest on pozostałością po znajdującym się tu kiedyś opactwie benedyktynów.

Łuk Triumfalny

Łuk Triumfalny to jeden z najbardziej znanych zabytków Paryża. Wzniesiony został na górnym końcu Pól Elizejskich, na samym środku placu Charles de Gaulle, zwanego również Placem Gwiazdy (Place de l’Étoile). Z tego wspaniałego placu rozbiega się 12 wielkich alei.
Budowa Łuku Triumfalnego rozpoczęła się w 1806 roku na polecenie Napoleona I. Plan budowy opracował Jean-François Chalgrin, który pracował wcześniej przy Pałacu Luksemburskim oraz przy kościele St-Sulpice. Z powodu niepowodzeń wojennym Napoleona I prace budowlane zostały wstrzymane. Budowa Łuku Triumfalnego została zakończona za panowania Ludwika Filipa pod okiem architekta Abel Blouet w latach 1832-1836.
Projekt Łuku Triumfalnego inspirowany był sztuką starożytną. Budowla ma 50 metrów wysokości oraz 45 metrów szerokości. Łuk jest ozdobiony pięknymi płaskorzeźbami. Najbardziej znane to: „Marsylianka 1792”, „Triumf Napoleona 1810”, „Obrona Francji przed koalicją 1814”, „Pokój 1815”.
Na wewnętrznych ścianach widnieją nazwy miejsowości, pod którymi rozegrały się mniej ważne bitwy (m.in. Gdańsk, Ostrołęka, Pułtusk) oraz nazwiska 558 generałów, w tym również Polaków: Poniatowskiego, Dąbrowskiego, Zajączka, Kniaziewicza, Chłopickiego, Sułkowskiego i Łazowskiego. Nazwiska tych, którzy polegli na polu walki, są podkreślone.
Pod Łukiem Triumfalnym znajduje się Grób Nieznanego Żołnierza. Każdego wieczora zapalny jest tutaj Płomień Pamięci. Ponadto wewnątrz Łuku znajduje się niewielkie muzeum, w którym można obejrzeć dokumenty i eksponaty przypominające budowę Łuku oraz uroczystości, którym służył za tło. Wyświetlany jest również film dokumentalny o wielkich chwilach w historii zabytku.

Katedra Notre Dame

Jedna z najbardziej znanych i popularnych katedr na świecie, między innymi dzięki powieści francuskiego pisarza Victora Hugo - "Dzwonnik z Notre Dame"

Zabytkowy rzymsko-katolicki kościół, wzniesiony został na wyspie Ile de la Cite na Sekwanie w miejscu dwóch wcześniejszych kościołów , które znajdowały się tu w IX wieku. Budowa katedry trwała ponad 180lat (1163-1345). Notre Dame tłumaczy się jako "Nasza Pani" i odnosi się do Matki Boskiej.Niezwykła gotycka budowla była świadkiem wielu wydarzeń historycznych - katedra była miejscem koronacji Napoleona; w skarbcu kościoła można oglądać koronę cierniową Chrystusa złożoną przez Ludwika Świętego; w 1455r w świątyni odbył się proces rehabilitacyjny Joanny d’Arc.Fasadę kościoła tworzą dwie wieże, mające 70 metrów wysokości. Długość katedry to 130 metrów, szerokość - 48 metrów, wysokość sklepienia przekracza 35 metrów. Iglica z drzewa obitego ołowianą blachą ma 40 metrów wysokości.
W północnej wieży znajdują się cztery wytopione z brązu dzwony. Największy z nich waży aż 1915 kg, najmniejszy "tylko" 763 kg. W wieży południowej znajduje się natomiast największy z dzwonów - ważący 13 ton dzwon Bourdon. Dzwony dzwonią trzy razy dziennie poza Bourdon-em, który jest używany tylko podczas wielkich świąt.
Ważnym elementem Notre Dame są witraże i rozety (rozeta - okrągłe okno wypełnione witrażem) zwłaszcza olbrzymia rozeta północna mieniąca się tysiącem barw - ukazująca wewnątrz niezapomnianą grę świateł.
W budynku znajdują się organy pochodzące z XVIII wieku, zbudowane z ponad 7300 piszczałek i posiadające 5 klawiatur. Na wykonanie sklepienia zużyto 1300 dębów.